Etap 12

Piotr Białousz – lider etapu, człowiek drogi. Podróżuje wszelkimi środkami transportu z naciskiem na rower i ukochane żagle. Na wodzie czuje się najlepiej, a inspiruje go las, ten nasz… najpiękniejszy! Uważa, że warto wyjść z domu w każdą pogodę choć na pięć minut bo wokół dzieje się tyle dobrego… 🙂 Obecnie za kierownicą czterdziestotonowego składu, przemierza europejskie drogi.

Karolina „Frytarda” Dudzik – na początku miał być tylko motocykl i podróże poza horyzont o zachodzie słońca… niczym Easy Rider. Później okazało się, że są miejsca, gdzie nie da się wjechać motocyklem, pozostała wspinaczka… W międzyczasie zaczęła biegać. Aż po 13 latach przerwy wsiadła na rower. Więc wyszło, że najważniejsza jest droga. Lubi szukać własnych ścieżek, najlepiej z dala od dużych miast i tłumów. Twierdzi, że „szwędacza” odziedziczyła po tacie, marynarzu. Uważa, że życie to podróż, a w podróży czuje się najlepiej. Kiedy sama nie jest w trasie, chętnie gości innych wędrowców. Bez względu na miejsce, podobno robi najlepszą kawę o poranku. Popołudniami biega z psem Lotkiem po lesie, albo pilnuje wędek, na wyspie, nad Jeziorem Rosnowskim.
Między wyjazdem a wyjazdem pracuje w firmie produkcyjnej, do której czasem dociera łódką. W pracy zajmuje się systemem ERP oraz szerokopojętą logistyką. Trochę w zawodzie, bo z wykształcenia informatyk.

Agnieszka Kwiatkowska – lubi pory roku, wiatr we włosach, podróże małe i duże, odetchnąć na wierzchołku i zadumać się patrząc w dal. Uważa, że wyjście ze strefy komfortu rozwija tak, jak relacje międzyludzkie.
Z wykształcenia, jak i filozofii życia – ekonomistka spod znaku Wagi. Z zawodu analityk finansowy. Szuka swojej harmonii i wierzy, że w przyrodzie nic nie ginie. Wieczory przy ognisku są dla niej błogimi momentami, a muzyka na żywo ją uskrzydla. Koncerty Łąki Łan zawsze dają jej energetycznego kopa. Pół roku pracy z dziećmi na Półwyspie Peloponeskim pozwoliło jeszcze bardziej rozwinąć zdolności komunikacyjne, co wykorzystywała również na syberyjskich bezkresach. Choć zmywać nie lubi to czynność ta wykonywana w śniegu na dalekim wschodzie sprawiała jej frajdę, tak jak i przygotowywanie drewna na opał.

Paulina Sobieszkoda – rocznik 83, z wykształcenia psycholog i menager kultury. Z zamiłowania artysta wszechstronny – rysuje, szyje, dzierga swetry z islandzkiej wełny, komponuje minimalistyczne utwory muzyczne. W przerwach wraz z sąsiadami organizuje lokalny piknik osiedlowy, prowadzi animacje dla dzieciaków. Rok temu zawiesiła eksplorację ludzkich dusz i umysłów, w tym pracę w schronisku dla osób bezdomnych na rzecz eksploracji m.in. islandzkich przestrzeni. Znaleźć ją można, na jednej z tamtejszych farm.
Na co dzień uskrzydla ją bezkres łąk i gór, odlatuje przy muzyce Michała Lorenca. Z podróży najchętniej przywozi inspiracje, które później przelewa m.in. na papier i dźwięki. Po powrocie z Syberii próbuje swych sił w grze na drumli.
W trakcie przemierzanie rosyjskich przestrzeni odpowiedzialna była m.in. za perfekcyjnie piłowanie drewna na opał oraz, pomimo sporych braków językowych, które nadrabiała uśmiechem, za kontaktowanie się lokalsami :).